Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
9 / 2 / 2020

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

Σκέψου:

Ζεις σε μια κοινωνία που, εν γένει, σου λέει πως οποιαδήποτε δημιουργική διαδικασία πρέπει (α) να έχει κάποιο αντίκτυπο προς τους άλλους και (β) να σου αποφέρει κάποιο όφελος που είναι άλλο από την ίδια τη δημιουργική διαδικασία.

Εν ολίγοις, σου λέει ότι δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις τη δημιουργική διαδικασία μόνο για τον εαυτό σου, ή για ένα μικρό κοινό, αλλά πρέπει να την κάνεις για έναν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό.

Επίσης, σου λέει ότι η δημιουργικά διαδικασία από μόνη της δεν έχει καμία αξία για εσένα· για να έχει αξία, πρέπει ή να σου προσδίδει κάποιο κύριος, φήμη, ή status μέσα στην κοινωνία, ή πρέπει να σου δίνει λεφτά.

Αυτές οι πεποιθήσεις είναι καθαρά του σύγχρονου κόσμου, και κυρίως έχουν προέλθει από τη λογική της εποχής της βιομηχανικής επανάστασης, που τα πάντα τα ισοπεδώνει ώστε να τα κάνει μέρος της παραγωγής. Οτιδήποτε δεν είναι μέρος της οικονομικής παραγωγής είναι κακό.

Είναι μια λογική αποτελμάτωσης.

Στην πραγματικότητα, η οποιαδήποτε δημιουργική διαδικασία δεν είναι ανάγκη να έχει αντίκτυπο προς την κοινωνία γενικά. Μπορεί να είναι κάτι που το κάνεις απλά και μόνο για τον εαυτό σου, ή για τον εαυτό σου και δυο-τρία άλλα άτομα. Και έχει αξία από μόνο του, γιατί σε εξυψώνει ψυχικά. Αυτό είναι και το βασικό νόημα της δημιουργικής διαδικασίας.

Δεν λέω ότι πρέπει υποχρεωτικά οτιδήποτε δημιουργικό κάνει κάποιος να το κλείνει σ’ένα μπαούλο και να το κρύβει από την κοινωνία. Αν το πίστευα αυτό, κατά πρώτον δεν θα δημοσίευα τα βιβλία μου. Αν κάνεις κάτι που νομίζεις ότι, εκτός από εσένα, μπορεί να ψυχαγωγήσει και άλλους, τότε, ναι, γιατί να μην το δημοσιεύσεις; Κι αυτό δεν σημαίνει να το βγάλεις στο εμπόριο. Προτιμώ να δημοσιεύω βιβλία μου χωρίς να τα κάνω εμπορεύματα, ειδικά έτσι όπως είναι η οικονομική κατάσταση, όπου ο συγγραφέας παίρνει τα αρχίδια του, κατά βάση, όχι λεφτά.

Όμως δεν είναι ανάγκη και όλες οι δημιουργικές διαδικασίες να έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι που φτιάχνουν, για παράδειγμα, υπέροχους φανταστικούς κόσμους και τους έχουν μόνο για την πάρτη τους, χρησιμοποιώντας τους με διάφορους τρόπους ώστε να ψυχαγωγούν τους εαυτούς τους, ή και μερικούς άλλους ακόμα. (Ο Τόλκιν, αρχικά, έτσι είχε φτιάξει τη Μέση-Γη· ασχέτως τι έγινε μετά.)

Νομίζεις ότι αυτό είναι “παράξενο”;

Νομίζεις ότι είναι πιο “φυσιολογικό” να κάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση και, ουσιαστικά, να μην κάνεις τίποτα ενώ συγχρόνως τρως στη μάπα την πλύση εγκεφάλου της; (Κι όταν λέει κανείς “πλύση εγκεφάλου” δεν χρειάζεται να μας έρχονται στο μυαλό ακραία πράγματα από ταινίες επιστημονικής φαντασίας με καλώδια κολλημένα στο κεφάλι. Η συνεχής επανάληψη των ίδιων πραγμάτων και αξιών και πιστεύω, έτσι που σε κάνουν να νομίσεις ότι είναι τα μόνα αληθινά, είναι η πιο αποτελεσματική μαζική πλύση εγκεφάλου.)

Η δημιουργική διαδικασία είναι πολύ πιο ψυχαγωγική από μόνη της απ’ό,τι είναι η τηλεόραση ή το να παίζεις με τις ώρες ηλεκτρονικά παιχνίδια όπου σκοτώνεις κινούμενους στόχους.

Από αυτό είναι καταφανές και ότι δεν είναι υποχρεωτικό η δημιουργική διαδικασία να επιφέρει κάποιο άλλο όφελος, όπως χρήματα ή φήμη. Το κύριο όφελος της δημιουργικής διαδικασίας είναι η ψυχική ανύψωση που προσφέρει σ’εσένα. Τα άλλα είναι παράπλευρα αποτελέσματα.

Γι’αυτό κιόλας όλοι οι καλοί δημιουργοί – είτε είναι μουσικοί, είτε συγγραφείς, είτε ζωγράφοι, είτε οτιδήποτε – πρωτίστως κάνουν ό,τι κάνουν για το δικό τους γούστο. Και η διαφορά πάντα είναι ξεκάθαρη.

 

 

Επίσης . . .

Lud-in-the-Mist, της Hope Mirrlees


Τελειώνοντας αυτό το βιβλίο, είχα πια καταλάβει γιατί θεωρείται κλασικό και καλτ. Είναι ακριβώς το είδος του βιβλίου που μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο. Έχει μια διαχρονική ιδιαιτερότητα, και μια γενική παραδοξότητα που γαργαλά τη φαντασία.

 

Επιλογές Απριλίου (15/4)


|> Το πρώτο μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης αφιερωμένο στη φύση & 12 αριστουργηματικά 3D γκράφιτι & Ο μυστηριώδης θάνατος του Mark Lombardi που ζωγράφιζε συνωμοσίες & The Book of Jade & Οι εκπαραθυρωτές της Πράγας (1419–1997) & BIG CAT BANG! & Συνέντευξη του Glen Cook & Θα πρέπει να υπάρχει προειδοποίηση για το περιεχόμενο στα λογοτεχνικά βιβλία; & Memory Hole: ένα κανάλι στο Youtube με αποτρόπαια και αλλόκοτα βίντεο & Riddle of the Ring: επιτραπέζιο από το 1977 & Ο Μαύρος Χοίρος στην κέλτικη μυθολογία & Χειρόγραφο από τον 19ο αιώνα γεμάτο γάτες & Ο Gullivar Jones στον Άρη & Unprofessional του Rudyard Kipling & Website με εικόνες φτιαγμένες από τεχνητή νοημοσύνη & Weird Islands (1921) του Jean de Bosschère <|

 

Διαφορετικοί Χαρακτήρες


Γιατί, υπάρχουν και άλλοι;

Αν παρατηρήσεις τη λογοτεχνία, και όχι μόνο τη φανταστική, βλέπεις ότι πολύ σπάνια αναφέρεται στον μέσο άνθρωπο, στον συνηθισμένο άνθρωπο, τον καθημερινό, αυτόν που δεν έχει καμία ιδιαιτερότητα. Ίσως, μάλιστα, ποτέ να μην αναφέρεται σε αυτόν. Τώρα, καθώς προσπαθώ να θυμηθώ ένα βιβλίο, ή έστω ένα διήγημα, με τέτοιο ήρωα, δεν μπορώ.

Οι ήρωες συνήθως ξεφεύγουν από τον μέσο όρο της ανθρωπότητας, και όχι πάντα επειδή είναι υπερβατικοί. Ξεφεύγουν γιατί είναι διαφορετικοί. Πολύ συχνά διαβάζουμε για χαρακτήρες που είναι, ελλείψει καλύτερου όρου, αφυπνισμένοι με κάποιο τρόπο, δηλαδή έχουν κατανοήσει κάτι που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ή δεν του δίνουν σημασία ή δεν τους ενδιαφέρει.

Σε διάφορα μυθιστορήματα φαντασίας, ο ήρωας ή έχει ανακαλύψει κάποιες «δυνάμεις», ή είναι πιο δυνατός, ή «εκλεκτός», ή απλά πιο αντιδραστικός σε σχέση με την κοινωνική κατάσταση που επικρατεί γύρω του. Αυτό το τελευταίο συνήθως συμβαίνει και στα μυθιστορήματα που δεν είναι φαντασίας. Ο ήρωας, με κάποιο τρόπο, διαφοροποιείται. Δεν διαβάζουμε για έναν άνθρωπο που είναι «κανονικός», αλλά για κάποιον που ξεφεύγει από τον μέσο όρο. Ή για κάποιους – γιατί, πολλές φορές, τα μυθιστόρημα δεν έχουν μόνο έναν βασικό χαρακτήρα.

[Συνέχισε να διαβάζεις]